Sneeuw in de lente wat een verassing is dat.
Vol verbazing loopt JelKe door de voortuin van Zorgvilla Ridderspoor. Alles is wit, vol verwondering pakt ze de sneeuw en laat deze vervolgens weer door haar vingers naar de grond vallen. Opeens ziet JelKe in een oogopslag dat er publiek staat te gluren door de ramen van de villa. In haar vrolijke kleurrijke outfit is ze opgemerkt door de bewoners van het huis. Bewoners stralen bij het zien van JelKe en zwaaien uitbundig naar buiten toe. Ik loopt naar het raam en zwaai vol enthousiasme terug. JelKe laat de sneeuw zien, en de bewoners knikken genietend van de onnozelheid van JelKe terug. Een van de vrouwelijke bewoners staat nu heel dichtbij het raam en maakt een beweging dat JelKe de sneeuwbal tegen de ramen moet gooien. “Ik kijkt naar de sneeuwbal in mijn hand, vervolgens naar het raam en weer naar de sneeuw” “weet u het zeker” Mag ik deze gooien tegen het raam?

Ja hoor wordt verzekerd, nogmaals kijkt JelKe naar de sneeuwbal en dan plotsklaps gooit ze de sneeuwbal tegen het raam. Van opwinding maakt ze een vreugde sprongetje. En de bewoners lachen uit volle borst terug. Kom naar binnen zegt een van de bewoners het is veel te koud buiten. Nou dat gaan wij dan maar doen ook!

JelKe besluit om wat sneeuw mee naar binnen te nemen, en dat valt in goede aarde. Met de ogen in spleetjes open zie ik een mijnheer in de rolstoel, hij heeft al in de gaten dat wij ondeugd gaan uithalen. Ik maak contact en geef hem de sneeuwbal, met een brede glimlach van ondeugd op zijn gezicht wordt het sneeuwballen gevecht geopend de sneeuw vliegt door de huiskamer. Oei nu wordt het glad op de weg, zeg ik. Op mijn knieën op de grond begin ik de vloer heel overdreven droog te dweilen. Ik besluit eens even stiekem achter mij te kijken naar de blik van mijnheer ondeugd, en jawel hoor zijn ogen zijn wagenwijd open en hij observeert mij al lachend vanuit zijn rolstoel.

JelKe haalt wat nieuwe sneeuw om iedereen kennis te laten maken met sneeuw in de lente. Waar de ene bewoner zegt brrr dat is koud, ga ik naast een mijnheer zitten die mijn aandacht trekt. Ik leg de sneeuwbal voor hem op tafel. Inmiddels is het een hele vaste compacte sneeuwbal geworden. Hij kijkt naar de sneeuwbal pakt hem van tafel en begint er aan te likken. JelKe kijkt en zegt verwonderd “kun je dat eten”? Maarzeker zegt mijnheer dat is ijs. “Oh jah”? Ik beluit aan de andere kant van de sneeuwbal een hapje te nemen. Boh zeg dat is lekker. Samen ijs eten helemaal gratis en voor niets. En dat ligt buiten in kilo’s voor het oprapen. Mijnheer brabbelt met een brede smile op zijn gezicht richting JelKe. En samen zijn ze vrienden die samen gezellig ijs eten in dat ene bijzondere moment.

Magisch.